Η εργατική αριστοκρατία και γραφειοκρατία, σαν μια από τις κοινωνικές βάσεις του οπορτουνισμού εμφανίστηκε στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες, στις «μητροπόλεις». Οικονομική βάση της εμφάνισης και ύπαρξής της είναι το μονοπωλιακό κέρδος. Χάρη σ' αυτό, η μεγάλη αστική τάξη των χωρών αυτών είχε τη δυνατότητα, κρατώντας σε χαμηλά επίπεδα τα ημερομίσθια της βασικής μάζας των εργατών και καταληστεύοντας τις αποικίες, να εξαγοράσει οικονομικά το ανώτερο λεπτό στρώμα των «δικών» της εργατών. Πρόκειται για επιστάτες, ρεφορμιστές συνδικαλιστές κλπ., στους οποίους η αστική τάξη εξασφάλιζε προνομιακές συνθήκες (παχυλούς μισθούς, επιχορηγήσεις κλπ.) και τους οποίους χρησιμοποιούσε σαν στήριγμά της, σαν φορείς της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής μέσα στο εργατικό κίνημα. Σήμερα, στις χώρες αυτές, έχουν συντελεστεί σημαντικές αλλαγές στη σύνθεση της εργατικής αριστοκρατίας και γραφειοκρατίας. Σημειώθηκε επίσης και κάποια διεύρυνση της αριθμητικής της δύναμης. Ωστόσο, η εργατική αριστοκρατία, συνεχίζει να αποτελεί ένα πολύ λεπτό στρώμα, μια ελάχιστη μειοψηφία της εργατικής τάξης.
Στην Ελλάδα δεν υπήρχε η οικονομική βάση για τη δημιουργία εργατικής αριστοκρατίας. Γι' αυτό η αστική τάξη προσπάθησε με την εξαγορά και την παροχή διαφόρων προνομίων να δημιουργήσει και δημιούργησε μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Η γραφειοκρατία αυτή αποτελείται από δεξιούς ρεφορμιστές, συντηρείται σε τελευταία ανάλυση με το δυνάμωμα της εκμετάλλευσης των εργατών, καλλιεργεί μέσα στην εργατική τάξη τη θεωρία της συνεργασίας των τάξεων και ακολουθεί την πολιτική της εξάρτησης του συνδικαλιστικού κινήματος από την εργοδοσία και το κράτος, την πολιτική του κρατικού συνδικαλισμού.
Είναι γεγονός ότι στο βαθμό που δυναμώνει η ελληνική μονοπωλιακή ολιγαρχία, σε ορισμένες μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις, καθώς και σε μεγάλες επιχειρήσεις του ξένου κεφαλαίου στη χώρα μας, γίνονται προσπάθειες δημιουργίας κάπως προνομιακών συνθηκών για ένα μικρό μέρος του εργατικού προσωπικού. Οι προσπάθειες αφορούν επιστάτες, αρχιεργάτες και άλλες παρόμοιες κατηγορίες και παίρνουν τη μορφή υψηλότερων μισθών, βραβείων, στεγαστικών δανείων με ευνοϊκούς όρους κλπ. Οι προσπάθειες βέβαια αυτές δεν έμειναν τελείως άκαρπες, ωστόσο το συνολικό αποτέλεσμά τους δεν επιτρέπει να μιλάμε για ύπαρξη υπολογίσιμης εργατικής αριστοκρατίας στη χώρα μας.
Όπως φαίνεται και από τα παραπάνω, δεν πρέπει να γίνεται σύγχιση ανάμεσα στην εργατική αριστοκρατία και στους εργάτες που απασχολούνται σε κλάδους, όπου οι αποδοχές είναι συγκριτικά υψηλές. Το να ονομάσει κανείς τους εργάτες αυτούς εργατική αριστοκρατία, είναι λάθος, πράγμα που το αποδείχνει με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο η δραστήρια συμμετοχή των εργατών αυτών στους ταξικούς αγώνες.
Δημήτρη Σάρλη "Η εργατική τάξη και ο ρόλος της στη σημερινή ελληνική κοινωνία" έκτη έκδοση Σύγχρονη Εποχή 1987
Στην Ελλάδα δεν υπήρχε η οικονομική βάση για τη δημιουργία εργατικής αριστοκρατίας. Γι' αυτό η αστική τάξη προσπάθησε με την εξαγορά και την παροχή διαφόρων προνομίων να δημιουργήσει και δημιούργησε μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Η γραφειοκρατία αυτή αποτελείται από δεξιούς ρεφορμιστές, συντηρείται σε τελευταία ανάλυση με το δυνάμωμα της εκμετάλλευσης των εργατών, καλλιεργεί μέσα στην εργατική τάξη τη θεωρία της συνεργασίας των τάξεων και ακολουθεί την πολιτική της εξάρτησης του συνδικαλιστικού κινήματος από την εργοδοσία και το κράτος, την πολιτική του κρατικού συνδικαλισμού.
Είναι γεγονός ότι στο βαθμό που δυναμώνει η ελληνική μονοπωλιακή ολιγαρχία, σε ορισμένες μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις, καθώς και σε μεγάλες επιχειρήσεις του ξένου κεφαλαίου στη χώρα μας, γίνονται προσπάθειες δημιουργίας κάπως προνομιακών συνθηκών για ένα μικρό μέρος του εργατικού προσωπικού. Οι προσπάθειες αφορούν επιστάτες, αρχιεργάτες και άλλες παρόμοιες κατηγορίες και παίρνουν τη μορφή υψηλότερων μισθών, βραβείων, στεγαστικών δανείων με ευνοϊκούς όρους κλπ. Οι προσπάθειες βέβαια αυτές δεν έμειναν τελείως άκαρπες, ωστόσο το συνολικό αποτέλεσμά τους δεν επιτρέπει να μιλάμε για ύπαρξη υπολογίσιμης εργατικής αριστοκρατίας στη χώρα μας.
Όπως φαίνεται και από τα παραπάνω, δεν πρέπει να γίνεται σύγχιση ανάμεσα στην εργατική αριστοκρατία και στους εργάτες που απασχολούνται σε κλάδους, όπου οι αποδοχές είναι συγκριτικά υψηλές. Το να ονομάσει κανείς τους εργάτες αυτούς εργατική αριστοκρατία, είναι λάθος, πράγμα που το αποδείχνει με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο η δραστήρια συμμετοχή των εργατών αυτών στους ταξικούς αγώνες.
Δημήτρη Σάρλη "Η εργατική τάξη και ο ρόλος της στη σημερινή ελληνική κοινωνία" έκτη έκδοση Σύγχρονη Εποχή 1987
No comments:
Post a Comment