της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ
Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ...
Η κατανόηση από το προλεταριάτο της ιστορικής αποστολής του δεν μπορεί να γίνει αυθόρμητα. Στη βάση των ίδιων των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής αναπαράγεται η «στρεβλή συνείδηση», δηλαδή η συσκότιση των καπιταλιστικών σχέσεων και της ουσίας της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Ιστορικά, το εργατικό κίνημα αναπτύχθηκε ξεχωριστά από τη θεωρία του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Ετσι, για ένα χρονικό διάστημα, το εργατικό κίνημα ήταν περιορισμένο στα στενά όρια της οικονομικής πάλης μέσα στο σύστημα.
Η ανάπτυξη του μαρξισμού και η επιστημονική θεμελίωση του κομμουνισμού καθώς και η συνένωση με το εργατικό κίνημα οδήγησε στη διαμόρφωση του επαναστατικού κινήματος της εργατικής τάξης, στη χειραφέτηση του εργατικού κινήματος από την αστική ιδεολογία και πολιτική. Προϊόν της συνένωσης του μαρξισμού με το εργατικό κίνημα αποτελεί η διαμόρφωση του ΚΚ.
Ο Λένιν ήδη από το 1899 υπογράμμιζε την αδιάρρηκτη σχέση επαναστατικής θεωρίας και εργατικού κινήματος που κατακτήθηκε με τη θεμελίωση του μαρξισμού:
«Ο προσανατολισμός του σοσιαλισμού προς τη συγχώνευση με το εργατικό κίνημα αποτελεί τη βασική υπηρεσία που πρόσφεραν ο Κ. Μαρξ και ο Φ. Ενγκελς: δημιούργησαν μια τέτοια επαναστατική θεωρία, που εξήγησε την ανάγκη αυτής της συγχώνευσης κι έβαλε το καθήκον στους σοσιαλιστές να οργανώσουν την ταξική πάλη του προλεταριάτου»17.
Η ταξική πάλη -για να είναι ολοκληρωμένη ταξική πάλη, δηλαδή πάλη τάξης ενάντια σε τάξη- πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να είναι πάλη επαναστατική. Δηλαδή να στρέφεται όχι ενάντια στους χωριστούς κεφαλαιοκράτες, αλλά ενάντια στο σύνολο της τάξης των κεφαλαιοκρατών και της εξουσίας τους. Το ΚΚ οργανώνει με τη δράση του τους εργάτες και μετατρέπει την αυθόρμητη πάλη τους ενάντια στους εκμεταλλευτές τους σε «πάλη ολόκληρης της τάξης, σε πάλη ενός καθορισμένου πολιτικού κόμματος για καθορισμένα πολιτικά και σοσιαλιστικά ιδανικά»18.
Ο Λένιν υποστήριζε: «…μόνο το πολιτικό κόμμα της εργατικής τάξης, δηλαδή το Κομμουνιστικό κόμμα είναι σε θέση να συνενώσει, να διαπαιδαγωγήσει και να οργανώσει την πρωτοπορία του προλεταριάτου και όλης της εργαζόμενης μάζας, πρωτοπορία που είναι μόνη ικανή να αντιταχθεί στις αναπόφευκτες μικροαστικές ταλαντεύσεις της μάζας αυτής, στις αναπόφευκτες παραδόσεις και υποτροπές της επαγγελματικής στενότητας ή των επαγγελματικών προλήψεων μέσα στο προλεταριάτο και να καθοδηγήσει τη δράση όλου του προλεταριάτου στο σύνολό της, δηλαδή να το καθοδηγεί πολιτικά και μέσω του προλεταριάτου να καθοδηγεί όλες τις εργαζόμενες μάζες»19.
Ανάμεσα στον οικονομικό και πολιτικό αγώνα δεν υπάρχει τείχος. Ο μαρξισμός συνέδεσε σε ένα αδιάρρηκτο σύνολο την οικονομική και πολιτική πάλη της εργατικής τάξης20. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο σήμερα που είναι υπερώριμες οι υλικές προϋποθέσεις για το πέρασμα στην κοινωνική ιδιοκτησία των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Στο σύγχρονο καπιταλισμό είναι πρωτοφανής η διάσταση που υπάρχει ανάμεσα στις δυνατότητες των σύγχρονων επιστημονικών και τεχνικών επιτευγμάτων για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και τη μη ικανοποίησή τους. Π.χ. οι δυνατότητες αντισεισμικής θωράκισης από τη μια και τα εκατομμύρια των αστέγων και παράλληλα των «αδιάθετων» (απούλητων ή κατασχεμένων) σπιτιών από την άλλη λόγω κρίσης στην καπιταλιστική παραγωγή. Αντικειμενικά σήμερα η ραγδαία όξυνση της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού επιβάλλει να μην ξεκόβεται ο οικονομικός αγώνας από τον πολιτικό, αλλά αντίθετα να βαθαίνει η ιδεολογική και πολιτική πάλη μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Στην εποχή τους οι Μαρξ και Ενγκελς ανέδειξαν στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο ότι το κόμμα όχι μόνο αγωνίζεται για την επίτευξη των άμεσων σκοπών και συμφερόντων της εργατικής τάξης, αλλά ότι «στο σημερινό κίνημα εκπροσωπεί ταυτόχρονα το παρόν και το μέλλον του κινήματος»21. Στη σημερινή εποχή, εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων, αυτή η θέση αποκτά ιδιαίτερη σημασία.
Για να μπορεί η εργατική τάξη όχι μόνο να παλεύει με συνέπεια και αποτελεσματικότητα για τα οικονομικά της αιτήματα, αλλά -και το σπουδαιότερο- για να πραγματοποιήσει τους μεγάλους τελικούς σκοπούς της, πρέπει να διεξάγει ολοκληρωμένο ιδεολογικοπολιτικό αγώνα που μόνο το ΚΚ μπορεί να οργανώνει, να προσανατολίζει, να διευθύνει. Αυτό πραγματοποιείται μέσω της αυτοτελούς δράσης του Κόμματος, αλλά και από τη δράση των μελών του ΚΚ μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι δε μοναδικός αυτός ο ρόλος για τα μέλη του ΚΚ, ανεξάρτητα από τη δομή και το συσχετισμό δυνάμεων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Τα συνδικάτα, ως μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης, προηγούνταν ιστορικά από την ίδρυση των εργατικών κομμάτων. Τα συνδικάτα αποτελούν οργανώσεις της οικονομικής πάλης της εργατικής τάξης. Στα συνδικάτα λοιπόν, σε αντίθεση με το ΚΚ, συμμετέχουν εργατικές μάζες με διαφορετικό επίπεδο συνείδησης και προφανώς με διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές επιρροές-αντιλήψεις. Οπως ήδη αναφέρθηκε εισαγωγικά, στα συνδικάτα εντείνεται η αστική επιρροή από την εποχή που διαμορφώθηκαν εργατικά αστικά κόμματα. Αν και τα συνδικάτα από τη φύση τους δεν μπορούν να χαράσσουν αυτοτελώς πολιτική, η δράση τους αντικειμενικά έχει πολιτικά χαρακτηριστικά. Ανάλογα με το συσχετισμό κυριαρχεί σε αυτά είτε η αστική πολιτική είτε η εργατική.
Π.χ. οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ από τη δεκαετία του 1990 στήριξαν και συνεχίζουν να στηρίζουν την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, περιορίζοντας τις «διεκδικήσεις» σε ψίχουλα για τους εργαζόμενους. Ετσι αυτές οι συνδικαλιστικές οργανώσεις έγιναν στηρίγματα της αντεργατικής πολιτικής, έχασαν τον ταξικό τους χαρακτήρα, έστω ως εργατικές οργανώσεις για μαχητική υπεράσπιση των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης στο κεφάλαιο. Μετατράπηκαν σε φορείς ενσωμάτωσης των εργατικών μαζών που τις ακολουθούν. Αυτή η εξέλιξη είναι προϊόν μακρόχρονης διάβρωσης του εργατικού κινήματος από παλιά και νέα οπορτουνιστικά ρεύματα. Είναι προϊόν του γεγονότος ότι κόμματα με εργατικές ρίζες, έχοντας την πλειοψηφία σε ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα, τα μετέτρεψαν σε στυλοβάτες της αστικής πολιτικής, έδωσαν νέες δυνατότητες σε αστικά φιλελεύθερα κόμματα να αυξήσουν την επιρροή τους στο συνδικαλιστικό κίνημα (π.χ. της ΝΔ στην Ελλάδα). Σήμερα από κοινού καλλιεργούν αυταπάτες ότι υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση, ότι υπάρχει φιλολαϊκή εκδοχή της ΕΕ. Οι κομμουνιστικές δυνάμεις μαζί με τις συνεργαζόμενες μέσω του ΠΑΜΕ πρέπει να ανοίξουν μέτωπο σε όλη αυτή την αποπροσανατολιστική παρέμβαση χειραγώγησης.
Οι ταξικά προσανατολισμένες δυνάμεις θέτουν στόχους πάλης και αιτήματα για την αντιμετώπιση άμεσων αναγκών των μισθωτών - συνταξιούχων - των οικογενειών τους, που διαμορφώνουν ένα συνεκτικό διεκδικητικό πλαίσιο. Αυτό έρχεται σε σύγκρουση με την κερδοφορία του κεφαλαίου, αιτήματα όπως με την πλήρη - σταθερή εργασία, 7ωρο -5ήμερο -35ωρο, την κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης και πάγωμα των απολύσεων, την κατάργηση της φορολογίας στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης και τα καύσιμα, τη μείωση των επιτοκίων για στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια των εργαζομένων και την κατάργηση του ανατοκισμού, το πάγωμα όλων των δανείων των ανέργων, την αποκλειστικά δημόσια - δωρεάν υγεία-πρόνοια, παιδεία με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας, επίδομα ανεργίας στο 80% του κατώτερου μισθού χωρίς καμιά προϋπόθεση, σύνταξη στα 60 χρόνια για τους άνδρες και στα 55 χρόνια για τις γυναίκες κ.ά.
Το ταξικά συνεπές συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα πρέπει να αποκαλύψει, να απορρίψει τις σκόπιμα παραπλανητικές απόψεις αυτών των ηγεσιών περί «εθνικών παραγωγικών στόχων και προβλημάτων παραγωγικότητας, ανταγωνιστικότητας», «συναίνεσης για την έξοδο από την κρίση», αναζήτησης «ρυθμίσεων εξυγίανσης, εξανθρωπισμού του καπιταλισμού», απόψεις που «δαιμονοποιούν» το φιλελευθερισμό μόνο και μόνο για να σώσουν τον καπιταλισμό.
Η δράση των αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης συνιστά πολιτικό ρεύμα με στόχο τη χειραγώγηση της συνείδησης της εργατικής τάξης. Είναι το κύριο εμπόδιο για να μαζικοποιηθεί το συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα, για να δυναμώσει ο ταξικός πόλος στις γραμμές του και για ν’ απομονωθεί ο κυβερνητικός-εργοδοτικός συνδικαλισμός.
Το ΚΚΕ στηρίζει την ταξική κατεύθυνση στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης, τον ταξικό πόλο που συγκροτείται στο ΠΑΜΕ. Οι κομμουνιστές οφείλουν να δουλεύουν στα συνδικάτα με σκοπό η οικονομική πάλη των εργατών να συμβάλλει και στην πολιτική ωρίμανσή τους, στην μαχητικοποίησή τους απέναντι στην τάξη των κεφαλαιοκρατών και της εξουσίας τους. Στα καθήκοντα της δράσης των κομμουνιστών συνδικαλιστών είναι και η ιδεολογική-πολιτική ζύμωση για την ανάγκη ανάπτυξης και οργάνωσης της πάλης με στόχο την εξουσία.
Το Κόμμα με την ιδεολογική του παρέμβαση και δράση πρέπει να συμβάλλει στη διαμόρφωση ριζοσπαστικής συνείδησης, να ωριμάζουν οι μάζες της εργατικής τάξης μέσα από την πείρα τους. Να βλέπουν ότι π.χ. η συνεπής υπεράσπιση του δικαιώματος στην κοινωνική ασφάλιση, συνεπάγεται σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό, τα μονοπώλια, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις που τα υπηρετούν ανοιχτά ή συγκαλυμμένα.
Η παρέμβαση των κομμουνιστών πρέπει να συμβάλλει στο να ξεπερνιέται η κλαδική, επιχειρησιακή στενότητα που επιβάλλεται από την αντικειμενική λειτουργία του καπιταλισμού, να προωθείται η αλληλεγγύη ανάμεσα στα διάφορα τμήματα της εργατικής τάξης και η κοινή δράση.
Η οργάνωση και πολιτικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, με στόχους πάλης ενταγμένους σ’ ένα συνεκτικό πλαίσιο, απαιτεί αντιπαράθεση με τη συντεχνιακή τακτική που περιορίζει την πάλη και τα αιτήματα μόνο σε στενό επιχειρησιακό, τοπικό ή κλαδικό επίπεδο, που αποδυναμώνει ακόμη και την προστασία κεκτημένων δικαιωμάτων, τη διεκδίκηση μόνο εισοδηματικών αιτημάτων, αδυνατίζει την ταξική ενότητα της εργατικής τάξης που αποτελεί προϋπόθεση για επιμέρους και γενικότερες κατακτήσεις. Η πείρα δείχνει ότι ακόμη και η ανάκληση μιας απόλυσης προϋποθέτει ευρύτερη κινητοποίηση.
Η παρέμβαση των κομμουνιστών στο συνδικαλιστικό κίνημα δε θα πρέπει να περιορίζεται μόνο στην παρουσίαση των προβλημάτων ή στην καταγγελία των αντιπάλων ή στην προβολή ορισμένων αιτημάτων και προτάσεων για τα προβλήματα των εργαζομένων. Χρειάζεται να αποκαλύπτει στους εργαζόμενους το μηχανισμό της εκμετάλλευσης, της υπεραξίας, να διαπαιδαγωγεί την εργατική τάξη στην ασυμφιλίωτη αντίθεση με το κεφάλαιο, ώστε με αυτό το βασικό κριτήριο να διαμορφώνει τα αιτήματά της. Να αποκαλύπτει ότι η καπιταλιστική κρίση είναι προϊόν της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Να ανοίγει σφοδρό μέτωπο με την αστική διαχείριση σε όλες τις παραλλαγές της, την κλασσική φιλελεύθερη ή τη σοσιαλδημοκρατική, στην Ευρωζώνη και στην υπόλοιπη ΕΕ, συνυπεύθυνες για τη νέα αύξηση της φτώχειας και της εξαθλίωσης, για την ένταση της κρατικής βίας και της καταστολής. Να προβάλλονται αιτήματα που αμφισβητούν την καπιταλιστική κερδοφορία.
Η παρέμβαση των κομμουνιστών στη συγκεντρωμένη εργατική τάξη σε κλάδους της καπιταλιστικής οικονομίας (π.χ. στον τουρισμό) προϋποθέτει την παρακολούθηση και βαθιά γνώση των εξελίξεων σε κάθε κλάδο. Σε αυτή τη βάση μπορεί να ζυμώνεται η στρατηγική πρόταση για το ρόλο του κάθε κλάδου στα πλαίσια της Λαϊκής Οικονομίας. Σε αυτό τον άξονα να συγκροτείται η αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης, να μελετώνται οι δυνατότητες συμμαχιών με αυτοαπασχολούμενους.
Η πάλη της εργατικής τάξης πρέπει να διευρύνεται για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία και πρόνοια, για ενιαία, καθολική, δημόσια κοινωνική ασφάλιση, για τα συλλογικά δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, πάλη που αντικειμενικά πρέπει να παίρνει πολιτικό περιεχόμενο, να στρέφεται ενάντια στο αστικό κράτος, τα αστικά κόμματα, τις κυβερνήσεις, τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, να διαπερνά όλα τα μέτωπα πάλης της εργατικής τάξης, να αναπτύσσεται μέσα στις οργανωμένες μορφές δράσης του εργατικού κινήματος, συνδικάτα, επιτροπές αγώνα κ.ά.
Οπως επισημαίνει το κλείσιμο της ΚΕ στο 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ στο πρώτο θέμα: «Το συνδικαλιστικό κίνημα είναι σχολειό, μόνο που τα μαθήματα τώρα πρέπει να είναι πιο προωθημένα σε σχέση με την αρχική περίοδο δράσης των σωματείων. Αν την αρχική περίοδο ήταν δημοτικό σχολείο, τώρα πρέπει να είναι τουλάχιστον Λύκειο. Ο ερασιτεχνισμός δε σε πάει μακριά»22.
Σε συνθήκες εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης δεν είναι προκαταβολικά δοσμένη, αυτόματη και αυθόρμητη η άνοδος της ταξικής πάλης. Η επίδραση που ασκεί η κρίση στην εργατική, τη λαϊκή συνείδηση, έχει αντιφατικό χαρακτήρα. Μεγαλώνουν οι ευθύνες του ΚΚ για την προετοιμασία της ανόδου του κινήματος.
Στις συνθήκες της κρίσης μεγαλώνει η δυσαρέσκεια και η τάση διαμαρτυρίας σε μικροαστικές δυνάμεις, εισοδηματικά ανώτερα τμήματα της εργατικής τάξης, σε εργαζόμενους στη δημόσια διοίκηση κλπ. Είναι κρίσιμο το ζήτημα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, ώστε αυτό να προσανατολίσει τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση που συσσωρεύεται και να μπορέσει να τη στρέψει σε ριζοσπαστική κατεύθυνση. Η προσπάθειά μας για την άνοδο της ταξικής πάλης δε θα αναμετρηθεί μόνο με το επίπεδο της ωριμότητας των μαζών, αλλά και με την παρέμβαση της αστικής τάξης, των μηχανισμών της, των κομμάτων εξουσίας, των ρεφορμιστών και οπορτουνιστών.
Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος προϋποθέτει την οργάνωση νέων μαζών στο ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα, την περιθωριοποίηση των εργοδοτικών και κυβερνητικών ηγεσιών στα συνδικαλιστικά όργανα. Προϋποθέτει την ίδρυση νέων ταξικών σωματείων, όπου αυτά δεν υπάρχουν, αλλά και τη διαμόρφωση ποικίλων μορφών οργάνωσης, όπως π.χ. απεργιακές επιτροπές, επιτροπές αγώνα, επιτροπές ενάντια στις απολύσεις και τη συνένωσή τους σ’ ένα γενικό πλαίσιο πάλης και δράσης, του ταξικού πόλου, του ΠΑΜΕ. Ιδιαίτερα προϋποθέτει την οργάνωση των χαμηλόμισθων εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, των ανέργων, των νέων ηλικιακά εργατών, των μεταναστών και των γυναικών. Μέσα από αυτή την κατεύθυνση θα ενισχύεται και το ΠΑΜΕ ως ταξικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Στην Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ προσδιορίζεται ως εξής η ανασύνταξη: «Σήμερα, δεν αρκεί το κίνημα να έχει απλά κάποιους θετικούς επιμέρους στόχους. Αυτό που καθορίζει την αποτελεσματικότητα του κινήματος, το ρόλο του στη θετική προοπτική είναι ποιο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο στηρίζει τους στόχους πάλης. Δεν αρκεί η “ενότητα στο πρόβλημα” ή η “πάλη για τα προβλήματα” γενικά, σημασία έχει σε ποιο πολιτικό πλαίσιο εντάσσονται τα αιτήματα, ποιες ιδεολογικές θέσεις τα διέπουν, ο σκοπός του αγώνα. Το εργατικό κίνημα, από τις ίδιες τις απαιτήσεις της πάλης, πρέπει να κατακτά αντιμονοπωλιακό - αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, να αναπτύσσει μέτωπο αντιπαράθεσης με τις αστικές αντιλήψεις και τα ιδεολογήματα, με το ρεφορμισμό και οπορτουνισμό, με βάση την πείρα που διαμορφώνει στην ταξική πάλη, στους μαζικούς αγώνες. Ο ιδεολογικός, πολιτικός και οικονομικός αγώνας διεξάγεται ενιαία, δε διαχωρίζεται με στεγανά.
Να προσανατολίζονται οι εργατοϋπάλληλοι, οι εργαζόμενοι γενικότερα μέσα από την πείρα τους, αλλά και από τη δική μας εντατική και εύστοχη ιδεολογικοπολιτική δουλειά, στην επιλογή του άλλου δρόμου ανάπτυξης, σε αντίθεση με τα μονοπώλια, την ιμπεριαλιστική πολιτική. Να γίνεται κατανοητό τι έχει να προσφέρει στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού η Λαϊκή Εξουσία - Οικονομία που μπορεί να εκφράσει όλους εκείνους που συμφωνούν στην πάλη κατά της εξουσίας των μονοπωλίων, διαφέρουν όσον αφορά στην αντίληψη για το σοσιαλισμό»23.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, το ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης θα πρέπει να πρωτοστατεί σε πρωτοβουλίες που να βοηθούν στην κατεύθυνση της κοινωνικής συμμαχίας με τους φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους. Πρωτοβουλίες που να έχουν και το στοιχείο της αλληλεγγύης, π.χ. την παρουσία του ΠΑΜΕ στα μπλόκα των αγροτών στις κινητοποιήσεις του χειμώνα, αλλά ταυτόχρονα να συμβάλλουν στην ενιαιοποίηση της πάλης κάτω από ένα κοινό πλαίσιο ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.
Παρέμβαση για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σημαίνει ένταση της ιδεολογικής-πολιτικής παρέμβασης των κομμουνιστών πρώτα στις μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης για να κατανοηθεί η ανάγκη σύγκρουσης όχι μόνο με την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά με τον ταξικό χαρακτήρα της εξουσίας. Να συνειδητοποιείται η αναγκαιότητα αλλαγής του ταξικού χαρακτήρα της εξουσίας. Η ανάγκη να πρωτοστατήσει η εργατική τάξη στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, στην κατάληψη της εξουσίας από αυτήν, σε συμμαχία με τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Για να μπορεί το Κόμμα να παίζει το ρόλο του στην αφύπνιση της εργατικής τάξης, στον προσανατολισμό του συνδικαλιστικού κινήματος θα πρέπει να αναπτύξει τη δουλειά του, τη συγκρότηση ΚΟΒ, ιδιαίτερα σε κλάδους, μεγάλους εργασιακούς χώρους, ιδιαίτερα στα μεγάλα εργοστάσια και εμπορικά κέντρα.
Η υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης προϋποθέτει στοχοπροσήλωση όλου του Κόμματος στην εργατική τάξη. Η ΚΟΒ πρέπει να προσανατολίζεται στην εργατική τάξη, ανεξάρτητα αν είναι συγκροτημένη εδαφικά ή κλαδικά. Η εργατική ΚΟΒ να αναπτύσσει αυτοτελές πρόγραμμα ιδεολογικοπολιτικής παρέμβασης, μέσα στο οποίο να εντάσσεται η παρέμβαση στο σωματείο, το συνδικάτο, την οργάνωση των εργαζομένων που δεν πρέπει να μένει υπόθεση των εκλεγμένων. Και η εδαφική ΚΟΒ να διατάσσει τις δυνάμεις της με στόχο τη συνδικαλιστική δουλειά στην εργατική τάξη, ιεραρχώντας ανάλογα και με τη σύνθεση του χώρου, τη συγκέντρωση στους συγκεκριμένους κλάδους, π.χ. του εμπορίου, σε βιομηχανικές ή βιοτεχνικές ζώνες. Η ενεργοποίηση του περίγυρου των ΚΟΒ με κλαδικά παραγωγικά κριτήρια είναι κρίσιμο ζήτημα για την υλοποίηση των καθηκόντων της ΚΟΒ, για την ανάπτυξη και ανανέωση των δυνάμεών της.
ΣHMEIΩΣEIΣ:
17. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 4, σελ. 250-251.
18. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 4, σελ. 192-193.
19. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 43, σελ. 94.
20. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 4, σελ. 173-174.
21. Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς: «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 67.
22. «Τελική ομιλία εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ στο πρώτο θέμα», ΚΟΜΕΠ, τ. 2/2009, σελ. 92.
23. «Πολιτική Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ», ΚΟΜΕΠ, παρόν τεύχος, σελ.135.
No comments:
Post a Comment